Nema loklane vlasti i njenih čelnika koji bez razmišljanja neće reći da je rad opštine „transparentan“ i da je informisanje graðana o tome veoma važno. Ipak, u praksi stvari nisu baš tako jasne i vidljive.
Centar modernih veština sproveo je istraživanje u svim opštinama u Srbiji o postojanju službi za informisanje. Rezultati već na samom početku jasno govore o situaciji u ovoj oblasti: 76 opština (46 odsto) ima ili službu ili lice zaduženo za informisanje graðana. U 91 opštini nema ni službe ni službenika čiji bi to bio zadatak.
I u onim opštinama koje imaju sistematizovanu fukciju informisanja u 26 (34 odsto) postoji služba za informisanje, dok 50 opština ima samo jednu osobu na toj funkciji (66 odsto). Podaci do kojih smo došli, a koji su, najblaže rečeno poražavajući, pokazuju da opštine u Srbiji ne bave suštinski i kvalitetno informisanjem svojih graðana i da na stvaraju za to neophodne kapacitete. Praksa je da se taj važan posao „ad hoc“ poverava nekom od zapolenih, a kriterijumi su različiti: od „geografske bliskosti“ (neko iz kabineta ili službe predsednika opštine ko je „pri ruci“), preko ličnih afiniteta do upošljavanja onog ko inače nema drugog posla, a već je zaposlen u opštinskoj upravi. Jasno je da je jedan od najvećih problema upravo institucionalno pozicioniranje ovih službi u opštinama.
Opštine i gradove novi Ustav ( član 190. stav 3) obavezuje da se staraju o javnom informisanju graðana, što i formalno odnose sa javnošću postavlja meðu najvažnije poslove svake opštine. S obzirom na dobijene podatke, lako je zaključiti da ova Ustavna obaveza i nije naročito ozbiljno shvaćena i da se u većini opština u Srbiji informisanjem graðana niko ne bavi.
Promovišući prava graðana na obaveštenost i javno informisanje, predlažemo da se u novim Zakonom o lokalnoj samoupravi definiše obaveza da se u opštinama odredi pozicija menadžera za odnose sa javnošću.
Time bi prvi put oblast odnosa sa javnošću bila institucionalizovana, kodifikovana i podržana u svakoj opštini Srbije. Èesto lokalne vlasti zaboravljaju (bar do izbora) da opštine bez podrške javnosti nemaju ni smisla ni opravdanja, ali i da javnost zaslužuje više i bolje. Najzad, organi lokalne samouprave moraju imati ne samo dobru volju, već i obavezu da komuniciraju sa javnošću. Graðani imaju pravo da znaju i ocenjuju rad lokalnih vlasti, rešavanje zajedničkih problema, planove i izveštaje o uraðenom. Svest vlasti o tome treba da se razvija, ali, kao i u drugim slučajevima, pokazalo se da na taj razvoj dobro utiče podrška i obaveza proistekla iz zakona.
Tek kada informisanje graðana postane neprekidna obaveza, koja i sama podleže proveri i izveštavanju, i lokalne vlasti, ali i sami graðani moćiće da uvide da odnosi sa javnošću nisu puka novotarija i formalnost koja dodatno crpi budžete. Naprotiv, dobri odnosi sa javnošću u dosadašnjoj praksi pokazali su da doprinose razvoju zajednice i razumevanju vlasti i graðana. U ostalom, ako bilo ko pokuša da se seti o kojim se opštinama najviše govorilo u javnosti i medijima (dakle ko je najintenzvnije razvijao odnose sa javnostima), lako će se zaključiti da su to one koje su ostvarile najbrži razvoj i sa kojima bi mnogi da se po dobru porede
